مخمور جام عشق
مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی ... پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبیمخمور جام عشق
مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی ... پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبیدرباره من
بهزاد هستم (یاور همیشه مومن) و شش سال و نیمی هست در کانادا زندگی می کنم. در این وبلاگ، عموما لحظات پر احساس زندگیم را ثبت می کنم. کلا آدم «عاشقی» هستم و خیلی وقتها دوست دارم با احساسم زندگی کنم. فوتبال، پرسپولیس و بارسلونا رو خیلی دوست دارم...
ادامه...
روزانهها
همهپیوندها
ابر برجسب
خانوادگی علی روزنوشت ایران سفر دریا درس زندگی کالیفرنیا نوروز فوتبال محرم سالگرد ازدواج انتخابات سیاسی جام جهانیجدیدترین یادداشتها
همه- دهمین
- دوباره نوشتن
- لاکپشت بلند پرواز
- تف یا پف
- مکالمات زیبا
- دریا
- داماد محمد
- خون داخل بندناف
- سفری به سن فرانسیسکو
- فارسی بلدی؟
- سر کار
- لذت
- دختر ما
- پسرک و این روزهای ما...
- دوچرخه سواری
- ششمین سالگرد ازدواج
- درسهای زندگی
- خبر آمد خبری در راه است
- علی کوچک ما دو ساله شد
- نوشته هایم درباره جام جهانی در فیسبوک (3)
- نوشته هایم درباره جام جهانی در فیسبوک (2)
- نوشته هایم درباره جام جهانی در فیسبوک (1)
- پایان سلطنت اسپانیا بر فوتبال جهان
- جام جهانی
- [ بدون عنوان ]
- بازگشت از سفر
- مردان خدا
- نوروز
- حس خوب
- زندگی
بایگانی
- مرداد 1395 1
- اردیبهشت 1395 1
- خرداد 1394 1
- فروردین 1394 2
- اسفند 1393 2
- بهمن 1393 1
- دی 1393 2
- آذر 1393 1
- آبان 1393 1
- مهر 1393 2
- شهریور 1393 1
- مرداد 1393 3
- تیر 1393 4
- خرداد 1393 2
- اردیبهشت 1393 1
- فروردین 1393 3
- اسفند 1392 4
- بهمن 1392 2
- دی 1392 1
- آذر 1392 3
- آبان 1392 3
- مهر 1392 1
- شهریور 1392 2
- مرداد 1392 4
- تیر 1392 3
- خرداد 1392 3
- اردیبهشت 1392 5
- فروردین 1392 5
- اسفند 1391 3
- بهمن 1391 6
- دی 1391 5
- آذر 1391 7
- آبان 1391 4
- مهر 1391 5
- شهریور 1391 4
- مرداد 1391 5
- تیر 1391 10
- خرداد 1391 9
- اردیبهشت 1391 5
- فروردین 1391 3
- اسفند 1390 3
- بهمن 1390 4
- دی 1390 5
- آذر 1390 3
- آبان 1390 8
- مهر 1390 6
- شهریور 1390 6
- مرداد 1390 1
- تیر 1390 5
- خرداد 1390 2
- اردیبهشت 1390 4
- فروردین 1390 5
- اسفند 1389 4
- بهمن 1389 5
- دی 1389 4
- آذر 1389 6
- آبان 1389 4
- مهر 1389 5
- شهریور 1389 3
- مرداد 1389 7
- تیر 1389 12
- خرداد 1389 9
- اردیبهشت 1389 10
- فروردین 1389 9
- اسفند 1388 8
- بهمن 1388 8
- دی 1388 5
- آذر 1388 7
- آبان 1388 10
- مهر 1388 13
- شهریور 1388 4
- مرداد 1388 4
- تیر 1388 6
- خرداد 1388 10
- اردیبهشت 1388 10
- فروردین 1388 13
- اسفند 1387 5
- بهمن 1387 10
- دی 1387 7
- آذر 1387 8
- آبان 1387 8
- مهر 1387 11
- شهریور 1387 3
- مرداد 1387 6
- تیر 1387 8
- خرداد 1387 12
- اردیبهشت 1387 12
- فروردین 1387 8
- اسفند 1386 12
- بهمن 1386 11
- دی 1386 10
- آذر 1386 14
- آبان 1386 12
- مهر 1386 15
- شهریور 1386 2
- مرداد 1386 11
- تیر 1386 11
- خرداد 1386 8
- اردیبهشت 1386 13
- فروردین 1386 13
- اسفند 1385 7
- بهمن 1385 15
- دی 1385 18
- آذر 1385 18
- آبان 1385 18
- مهر 1385 26
- شهریور 1385 9
- مرداد 1385 4
آمار : 692236 بازدید
Powered by Blogsky
ششمین سال هجرت باباجون
وقتی نگاه پدر و مادرم رو به علی می بینم، بهتر می فهمم که پدربزرگ ها و مادربزرگ ها چطور نوه هاشون رو دوست دارند. اصولا همیشه رابطه ای بسیار خوب بین نوه ها و پدربزرگ ها و مادربزرگ هاست. اون سخت گیری های تربیتی پدر و مادرها برای بچه ها در مورد اونها صدق نمی کنه و با محبتهای بی شمارشون نوه ها رو شیفته خودشون می کنند.
امروز 6 امین سالگرد درگذشت پدربزرگ نازنین منه. اینکه چه رابطه خوبی با این انسان داشتم قصه مفصلی است، اما دقت کرده ام تنها کسی است که بدون احتیاج به نشان گذاری در تقویم، در این روز برایم خود به خود یاد آوری می شود. روحش شاد و یادش گرامی.
آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش
بهزاد
دوشنبه 2 مرداد‌ماه سال 1391 ساعت 03:30 ق.ظ
خدابیامرزتش. الان سحری خوردم و گفتم بیام یه دوری تو وبلاگا بزنم به وب شما برخورد کردم.موفق باشی.راستی بهزاد هرموقع آپ میکنی خبرم کن.یاحق...
ممنون از اینکه راجع به باباجون آنقدر زیبا نوشته ای
شماها سلامت باشید وخدا ونذ هم روح اورا شاد کند
خدا رحمتش کنه بابا جون رو...
چقدر داستانهای جالب میگفت برامون. تویسرکان! ما دو تا یه خریم :))
این عکسه هم خیلی خوبه!! کسری خیلی با مزه میخنده! باباجون هم لبخندش آرامش بخشه
بهزاد جون تو نوه درجه یک و قدر شناسی هستی که احتیاج به یادآوری نداری. تازه من هنوز نفهمیدم که چه زحمت ها و خون دلهایی برای ما بچه هاش کشید
یادم میآد که: هیچوقت انجام کارهای یک کمی سخت و فیزیکی را به من نمی داد و سریع خودش دست بکار میشد و من هم میگفتم بگذارید کار یاد بگیریم و اون هم از ته قلبش نمیخواست که ما با انجام کار سخت مکدر بشیم.
هر روز صبح برای نماز صبح من را بیدار میکرد و عبادتش و اعتقاداتش حرف نداشت.
یکی دو ماه آخر سال که شب ها نمیدونم خونه میآمد یا نه. چون من میدیدم که شاگرد مغازه به خونه میآمد و شام میبرد.(من 5-6 سالم بود).
وچون خیاطی جواب خرج ما الدنگ ها را نمیداد به کارهای دیگه رو آورد
انجام کارهای ساختمانی و ساخت 3-4 خونه در سالهای 50 به بعدش ارزش توجه به اقتصاد خانه را مشخص میکند و تهیه طرح و تفکیک زمین و محاسبات مساحات زمین های بی قواره را یادمه که از خیلی باسوادتراش بهتر انجام میداد
و نمی دونم با این همه کار و فعال کردن فکر و مغزش چرا اونجوری آلزایمر گرفت و اون همه اذیت شد( طفلک مامانم)
و یک ریال برای خودش خرج نمی کرد و با کابشن و کفش من تو سن 62 سالگی با سرهنگ اینا به سبلان و الوند رفت
خلاصه زندگیش خیلی قابل بررسیه. خدا دلم گرفت
خیلی زحمت کشید و خستکی ناپذیر بود و با حد اقل هازندگی را جلو میبرد با ادمهای فرهنگی و باسواد تر از خودش رفت و امد داشت مغازه خیابان بوعلی را با شاگردی و بدون قرض از کسی خرید و تا از قبل از تهیه خانه اقدام به ازدواج نکرد و مهم این که روی پای خودش بود
مامان جون خوبم. خدا شما رو برای ما حفظ کند و سایه شما بر سر ما مستدام