مخمور جام عشق

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی ... پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی

مخمور جام عشق

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی ... پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی

پایان سلطنت اسپانیا بر فوتبال جهان

در این دنیا حکمفرمایی بر هیچ چیز ابدی نیست. در فوتبال که جای خود دارد. امروز اسپانیای دوست داشتنی من با قبول دومین شکست به طور تحقیر آمیزی با جام وداع کرد. بیش از بیست سال است که اسپانیا را دوست دارم ولی این تیم هیچ گاه به موفقیت نمی رسید تا اینکه سال 2008 همزمان با اوج گیری بارسلونا و تشکیل تیم ملی بر اساس ارنج بارسلونا، این تیم دست نایافتنی شد. فتح یورو 2008 و 2012 و جام جهانی 2010 افتخاری است که هیچ تیم اروپایی هرگز به آن دست نیافته است و گمان نکنم کسی به آن دست پیدا کند. به این همه افتخار، قهرمانی های پیاپی بارسلونا را اضافه کنید تا ببینید که من چه کیفی از فوتبال باشگاهی و ملی در این سالها کرده ام. 


هر جوانی روزی پیر می شود و هر برنده ای روزی بازنده. امروز نوبت به اسپانیا رسید تا از اسب قدرت پایین بیاید اما آن همه خاطرات خوب و زیبایی های جاودانه فوتبال را که برای دوست داران فوتبال زیبا خلق کرد فراموش نشدنی است. به گمانم کمی زمان خواهد برد اما دیر یا زود دوباره جوانان دیگری از اسپانیا خواهند آمد و خاطره کاسیاس و پویول و ژاوی و اینیستا و دیوید ویا را برایمان زنده خواهند کرد. 

جام جهانی

بعد از مدتی وقفه اینجا می نویسم. فردا شروع بازی های جام جهانی 2014 است. این هفتمین جام جهانی ای است که من می بینم و بازی هایش را دنبال خواهم کرد. هر چند خاطرات خیلی مبهمی از جام جهانی 1986 مکزیک دارم اما از جام جهانی 1990 به این طرف همه جام های جهانی را دنبال کرده ام. 


در آمریکا که به نسبت فوتبال طرفدار کمتری دارد هم جو جام جهانی فراگیر شده است. خوبی اش هم این است که چون اختلاف ساعت چندانی با برزیل نداریم بازیهای اکثرا بعد از ظهر و عصر هستند و برای دیدن بازیها لازم نیست از خواب و زندگی بزنیم. خوشبختانه امروز هم سر کار ایمیلی دریافت کرذیم که یکی از اتاقهای کنفرانس را برای بازیهای جام جهانی تدارک دیده اند که در صورتی که بخواهیم می توانیم بازیها را از آنجا دنبال کنیم!


و اما به نظر من قبل از شروع بازیها 4 تیم مدعی اصلی قهرمانی هستد. برزیل که میزبان است و شانس اصلی قهرمانی. اسپانیا که 3 تورنومنت معتبر اخیر فوتبالی را برده است، آرژانتین که با حضور مسی یکی از شانس های بزرگ است و نهایتا آلمان. اما باید تا شروع مسابقات صبر کرد و سطح آمادگی تیمها را واقعا سنجید. شخصا فکر می کنم برزیل قهرمان بشود. 


حضور ایران هم باعث شده تا جام برای ما جذابتر شود. حقیقتا شانس ایران خیلی کم است اما به نظرم خیلی بد هم کار نخواهیم کرد. فکر می کنم مقابل نیجریه به تساوی می رسیم و به آرژآنتین می بازیم. بازی بوسنی را تا یک بازی کامل از بوسنی نبینم نمی توانم پیش بینی کنم. اما به هر حال ایران یک زنگ تفریح تمام عیار نیست و چشمه هایی از فوتبال را به نمایش خواهد گذاشت. 


به امید دیدن بازیهای زیبا و جذاب و به امید موفقیت ایران