دویدن

دویدن مادر ورزش هاست. این رو از بچگی بارها و بارها شنیده ایم ولی در عمل کمتر کسی هست که خودش رو به این رشته ورزشی مشغول کنه و به خاطر احساس یکنواختی در حین تمرین خیلی ها ترجیح میدن به ورزشهای تیمی یا رزمی و یا ورزشهای آبی رو بیارن. من همیشه دوست داشتم بدوم. چند باری هم شروع کردم. یکی وزن بالا یکی هم نداشتن انگیزه و برنامه باعث شد که توی اون چند شروع نا موفق باشم. یکی دو ماه پیش با برنامه ای آشنا شدم که یک دوی 10 کیلومتر همراه با گلریزان به کمک بچه های سرطانی بود. با خودم فکر کردم که این شاید بهترین فرصت باشه تا خودم رو مجبور به دویدن کنم. خلاصه اسم نوشتم و با جستجو در اینترنت و مشورت با چند نفر این کاره یک برنامه برای خودم در آوردم و طبق اون شروع کردم به تمرین کردم. روزهای اول بالطبع سخت بود و یکی دو کیلومتر دویدن هم نفس گیر بود. اما به تدریج همه چیز بهتر شد. نفس چاقتر، پاهای قوی تر و خستگی کمتر. آخر هفته گذشته در آخرین تمرینم موفق شدم بیش از هفت و نیم کیلومتر رو بدوم و در فاصله 5 هفته با مسابقه امیدوار باشم که این دو و نیم کیلومتر باقی مونده رو هم پشت سر بگذارم و مسیر 10 کیلومتری رو طی کنم. 

اگر فرصت دارید و انرژی دارید، این روزهای بهار بهترین فرصت برای دویدنه. هفته ای 2-3 روز تمرین و هر تمرین حدود 30-40 دقیقه اثر فوق العاده ای داره. بسیار توصیه می کنم.