یکی از ویژگیهای گذر ایام تغییرات اجتماعی است که در بین نسلهای مختلف اتفاق می افتد. با بازخوانی تاریخ می توان در دوره های مختلف تاریخی گرایشات اجتماعی انسانهای مخلتف و تغییرات آنرا به عینه دید. این تغییرات در عصر ما هم وجود دارد و در همه عرصه ها خودش را نشان می دهد. چند روز پیش تعدادی مهمان داشتیم که تقریبا همه زوجهای جوانی بودند که فرزند نداشتند. از 8 سال ازدواج کرده داشتم تا تازه عروس و داماد. در طی گپ و مباحثی که داشتیم به فرزند دار شدن در نسل کنونی ما پرداختیم. با خودمان مرور می کردیم که تغییرات بزرگی در طی سالهای اخیر در کارکرد خانواده ها و نگرش آنها به داشتن فرزند رخ داده است. علیرغم اینکه سن ازدواج بسیار متغیر است و در اطرافمان از جوانهای 21-22 ساله تا 30 ساله را می بینیم که ازدواج می کنند اما نکته جالب، تردیدی است که اکثر زوجهای جوان نسبت به فرزند داشتن دارند. آنهایی هم که به داشتن فرزند اعتقاد دارند، به داشتن حداکثر یکی معتقدند. بی شک با تغییرات اجتماعی اخیر و حضور موثرتر و پررنگ تر زنان در عرصه اجتماع و لزوم تجهیز آنان به تخصص باعث شده است که زنان جوان تا سنین زیادی درگیر کارهایی می شوند که ناخود آگاه فرصت فرزند داشتن را از آنان می گیرد. به عنوان مثال بسیاری از آنان به تحصیلات عالیه می پردازند و بعد وارد بازار کار می شوند و به خاطر عدم پایداری موقعیت شغلی و ترس از دست دادن عنوان شغلی بعد از بچه دار شدن تا چند سال دور بچه دار شدن را خط می کشند. عده ای هم – البته به نظر من به درستی- معتقدند که جمعیت کشور ما زیاد است و علیرغم هجمه دولت نسبت به بالا بردن جمعیت، نسل کنونی باید در کنترل و تنظیم خانواده بکوشد. این دسته به داشتن حداقل تعداد فرزند راضی هستند و می گویند حداکثر یک یا دو بچه داشتن –به شرط دارا بودن امکانات- کافی است. دسته دیگر که شخصا به تعداد عدیده ای از آنان برخورد داشته ام نسبت به بچه دار شدن واکنش بسیار منفی نشان می دهند و استدلالشان این است که بچه دار شدن را نوعی خود خواهی پدر و مادری می دانند که فرزندی را به دنیا می آورند. دسته ای هم به خاطر آنکه حضور بچه باعث محدود کردن فعالیتهای فردی و حرفه ای والدین می شود با بچه داشتن مخالفند. متاسفانه نگرش نوع سوم و چهارم که امروزه همه گیر تر می شود و در بین زوجهای بیشتری این حرفها شنیده می شود، باعث تزلزل شدیدی در نسل آینده خواهد شد. ما زاییده نسل گذشته ایم و پدران و مادران و معلمان و استادان ما با زحمت زیاد ما را به بهترین نحوی که می توانستند تربیت کردند. امروز این وظیفه برای تربیت نسلی سالم و کوشا به ما محول شده است. فرار از فرزند داشتن و تربیت صحیح فرزند، فرار از مسئولیتی است که آینده را نشانه می گیرد و نشانه های خوبی را به همراه ندارد. خوشحال می شوم دوستان خوبم نظراتشان را با من در این باره به اشتراک بگذارند.
دکتر جان شما وقتت طلاست با بلک بری هم تایپ سخته به جای این چند خط آخر اسم منو می نوشتی خودش گویا بود!!
تقریبا هیچ جای این متن ربطی به تو نداشت. چرا همچین برداشتی رو کردی؟ بعلاوه تو که بچه داری. چطور می تونه چند خط آخر راجع به تو باشه؟
سلام رئیس
هرچند ما تاحالا قسمت پدر شدن نداشتیم ولی بچه دار شدن با تمام محدودیتهایی که ایجاد میکنه رحمتیه که به هرکسی داده نمیشه .
Manam ino khoondam vali az oonja ke felan baraye bache dar shodan qualify nemisham nazar ham nemidam man har chi ghoole mehraboon bege tayid mikonam:D:D:D
من مطلبت رو خوندم.
من که بهزاد خیلی از این مسئولیت میترسم.
و فکر میکنم امکانات زیادی لازمه تا بتونی یه بچه رو بزرگ کنی.
گلناز من با تو موافقم که خیلی سخته، اما یک جورایی هم وظیفه ایه که مثل خیلی وظیفه های سخت دیگه داریم و به هر حال به نظرم کسانی که به سختی اش آگاهی دارند قطعاً مناسبترند برای تربیت نسبت به کسانی که نا آگاهند...
من همیشه به این فکر می کنم که خودمون خوب بزرگ شدیم با وجود هزاران مشکلاتی که در دوره مون وجود داشته و به نظرم شرایط بیشترمون از شرایط اون موقع پدر و مادرهامون بهتره...
بدون اندیشه اول یک مطلب بگم اونم اینه که بهزاد جان خانواده هائی که امکان تربیت فرزند را بخاطر تنظیم خانواده از دست میدن کاملا در اشتباهند چون خانواده های دیگه ای که امکان مناسبی ندارند از این لحاظ قطعا جبران میکنند.
دوم........