مرحوم درویش

روزهایی که می گذرد قدرت تکلم و نوشتن را به کل از من گرفته است. یکی دو روز پیش در خبرها هم شنیدم که آقای درویش مالک تیم های ورزشی شموشک هم در اثر سرطان در گذشت. در این روزها که همه عزادار و بهت زده کشته شدن جوانان عزیزمان بودند، شنیدن خبر درگذشت این مرد که با عشق و علاقه مثال زدنی تیم شموشک را با پول شخصی خودش اداره کرد دردناک بود. آقای درویش را من فقط اسمش را شنیده بودم. ایشان هرگز در تلویزیون و رادیو و روزنامه ها ظاهر نشد و نشان می داد پولی را که در راه فوتبال خرج می کند نه برای معروف شدن و سوژه روزنامه ها شدن خرج می کند، ‌بلکه فقط به عشق جوانان همشهری خودش پولهایش را خرج ورزش کرد. البته شنیدم که بیمارستانی را هم در نوشهر راه انداخته بود و خلاصه سابقه این انسان نشان از خیرخواهی و انسان دوستی این مرد شریف داشت و امیدوارم روحش شاد باشد. یادم هست که در میان خاطرات پدر و مادر و همینطور مادربزرگ و پدربزرگم، همدان هم فرد مشابهی را داشت به نام «مکاره چی». برایمان از اقدامات «مکاره چی» در ساختن استادیوم های ورزشی برای جوانان همدانی از اموال خودش تعریف کرده بودند. او نیز همچون مرحوم درویش در بی خبری و سکوت از این دنیا رفت. روح همه شان شاد.