ساعت از ده شب هم گذشته بود که یک دوست خیلی خوب ما را به خوردن یک چای بعد از شام دعوت کرد. خیلی پیشنهاد غیر منتظره اما دوست داشتنی ای بود. بی درنگ قبول کردیم و سریع حاضر شدیم و رفتیم. چون اولین بار با هم به خانه شان می رفتیم، تصمیم گرفتیم دست خالی نرویم اما این ساعت شب آخر هفته کمتر مغازه ای باز بود. یاد مغازه «سوبیز» نزدیک خانه شان افتادم. آنجا 24 ساعته و هفت روز هفته باز است. سریع رسیدم آنجا و باتفاق زهرا رفتیم و خیلی سریع ظرفی بستنی برداشتیم و رفتیم حساب کنیم. صف حساب کردن شلوغ بود. چون آخر هفته بود تنها دو باجه باز بود و هر صفی 6-7 تا آدم توش بودند. اکثر آدمها 2-3 قلم جنسهایی که معلوم بود نیاز فوریشان بود دستشان بود جز زن و شوهر میانسالی که چرخ فروشگاه را پر کرده بودند. پیش خودم فکر می کردم پیاده و خالی کردن و حساب کردن این همه جنس ده دقیقه ای طول می کشد. داشتم فکر می کردم که بستنی را بی خیال بشم و زودتر خودم را به خانه دوستم برسانم که نوبت زن و شوهری که خرید زیادی کرده بودند رسید تا حساب کنند. نگاهی به من که با یک ظرف بستنی منتظر بودم کردند و با لهجه انگلیسی غلیظشان از من پرسیدند: فقط همین یک قلم را می خواهی بخری؟ گفتم آره. بعد لبخندی زدند و من را دعوت کردند که جلوتر از آنها حساب کنم. کارشان شاید کوچک بود اما تاثیرگذار بود. از نگاهشان به نفر بعدی و اینکه فقط به خودشان فکر نکردند خیلی لذت بردم و درسی شد برای خودم که زندگی مسابقه دوی انفرادی نیست که فقط به رسیدن به خط پایان فکر کنیم. زندگی دوی استقامت تیمی است که باید دست نفر عقبی را هم بگیریم تا همه با هم برسیم.