امروز بازی لیورپول و چلسی را داشتم می دیدم و همزمان بازی بارسلونا و ریسینگ سانتاندر را هم دنبال می کردم. لیورپول و چلسی هر دو به برد احتیاج زیادی داشتند اما چون لیورپول در خانه خودش بازی می کرد و چلسی هم از دقیقه 60 بهترین بازیکنش اخراج شده بود فشار زیادی روی دروازه چلسی می آورد. همه ارکان تیم، بازیکنان و از همه مهمتر تماشاچیان اینقدر صبر و حوصله به خرج دادند تا در 2-3 دقیقه آخر لیورپول دو گل زد و بازی را برنده شد. این را با بازی پرسپولیس و پیام مقایسه کنیم که از اول نیمه دوم شعار معروف «حیا کن رها کن» در ورزشگاه طنین انداز می شد. آنجا تماشاچیان تا دقیقه آخر یکدل و یکصدا ژشتیبان تیمشان بودند و اینجا مایه عذاب بازیکنان و مربیان. ای کاش تلویزیون ما به جای سانسور تماشاچیان، این تماشاچیان انگلیسی را نشان بدهد که روزگاری نه چندان دور اوباش ترین تماشاچیان دنیا بودند و حالا به نظر من از منضبط ترین و با تعصب ترین تماشاچیان دنیا.
سلام
اگه دوست داشتی بیا با هم بنویسیم
جات تو جمع ما خیلی خالیه.
بهزاد عزیزم
می دانی مقایسه این دو رو یداد خیلی هم آسان نیست نحوه بازی لیورژو ل با پرسپو لیس یکی است ؟ همان شور و تعصب را می تو انی ببینی ؟ شرایط تیمها یکی است ؟ نحوه مدیر یت و مر بیگری یکی است ؟ شرایط آسایش تماشاچی در ورزشگاهها با ایران یکی است ؟ شرایط اجتمائی چطور؟ و...
Salam agha behzad … Man sakene Mashhad hastam , webloge shoma ro khundam. man ba madar va 3 khaharam baraye mohajerat be winnipeg eghdam kardim allan ham montazere visa moon hastim ke fekr mikonam ta chand mahe dige ferestadeh beshan
soal hayee dar morede winnipeg daram ke mikhastam azatun beporsam. mamnoon misham email etun ro bedin
I am no longer living there. Thanks for your attention