من پر از تلاطمم. پر از انتظاری بی انتها و به امیدی اندک که مرا فرا گیرد. از این انتظار سخت هرگز نهراسیده ام اما کم کم حس می کنم فرسوده شده ام و هر روز بیشتر می فهمم می کنم طاقتم برای دوری چشمانت کمتر شده است. هر روز احساس می کنم بدون تو سالی گذشت و در انتظار روزی دیگر سالی دیگر باید به انتظار بنشینم.
از تقدیرم بی خبرم ولی تسلیمم. به هر آنچه که می برد راضیم اما بدان از نبودنت هرگز راضی نبوده و نیستم.
دلم تنگ است. تنگِ تنگ. برای دستان مهربانت، برای چشمان زیبایت و برای گیسوان سیاهت. چگونه بگویم که دیگر همه چیز برایم بدون تو زشت و خسته کننده شده است و انتظار تو را می کشم که چون کیمیایی این زندگی مرده را زنده کنی. زیبای من! در عمق هر چیزی فقط تو را می بینم و در قالب هر چیز فقط تو را متصور می شوم. ای کاش زودتر رویاهای من مجسم شوند. ای کاش زودتر دستانت را بار دیگر لمس کنم و بار دیگر فرصت داشته باشم بر صورت ماهت بوسه ای بزنم. من از صبر لبریزم. لبریزِ لبریز. دیگر حتی یک قطره که هیچ، ذره ای هم جا ندارم. خودم هم نمی دانم چگونه روز را شب می کنم و روز را شب. فقط این را می دانم که این بار که زمستان به سر آید و این بار که بهار بیاید من باید کنار تو باشم تا با هم نظاره گر شکوفه کردن درختان باشیم. ای کاش زودتر از آمدن بهار بیایی و زمستان سرد من را گرم کنی. گرمِ گرم.
عالی بود ... استاد بهزاد شاملو
سلاو وبلاگت واقعا زیباست
اگه وقت کردی به وبلاگ منم سر بزن
فقط نظر یادت نره
راستی اگه برای تبادل لینک آماده ای خبرم کن
بای
بهزاد عزیزم
کاش دو ران هجر تمام شو د و بوی خو ش و صل آید
واقعاً زیبا نوشتی بهزاد...
و باز هم احساس می کنم خدا را سپاس که آگه نِه ایم از سرّ غیب...
و باز هم یادم می آید که از بخت یاری ماست شاید،
که آنچه می خواهیم یا بدست نمی آید، یا از دست می گریزد...
بهزاد جان
ازیه طرف آرزو میکنم هر چه زودتر بوصال برسی اما از طرف دیگه نگرانم که رسیدن بوصال تو و ما را از حض ادبی فراغ محروم نماید.
یهر حال امیدوارم که بعد از این فراغ وصال ابدی شامل گردد.
چه خوشست در فراقی همه عمر صبر کردن
به امید آنکه روزی بدست اوفتد وصالی