روز سعدی

هر وقت صحبت شعر و شیراز میشه نا خود آگاه یاد حافظ می افتیم و بعد اگر قرار شود نفر دومی را به یاد بیاوریم سعدی است. حال آنکه بر اساس دانشته های من عاشقانه ترین غزل های ادبیات ما متعلق به سعدی است. در هر حال بی مناسبت ندیدم به مناسبت روز سعدی غزل زیبایی از سعدی را بنویسم و یاد این شاعر بزرگمان را گرامی بدارم.

نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی

که به دوستان یکدل سر دست برفشانی

دلم از تو چون نرنجد که به وهم در نگنجد

که جواب تلخ گویی تو بدین شکر دهانی

نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو

که به تشنگی بمردم بر آب زندگانی

غم دل به کس نگویم که بگفت رنگ رویم

تو به صورتم نگه کن که سرایرم بدانی

عجبت نیاید از من سخنان سوزناکم

عجبست اگر نسوزم چو بر آتشم نشانی

نه خلاف عهد کردم که حدیث، جز تو گفتم

همه بر سر زبانند و تو در میان جانی

دل عارفان ربودند و قرار پارسایان

همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی

نه عجب کمال حسنت که به صد زبان بگویم

که هنوز پیش ذکرت خجلم ز بی زبانی

مزن ای عدو به تیرم که بدین قدر نمیرم

خبرش بگو که جانم بدهم به مژدگانی

مده ای رفیق پندم که به کار در نبندم

تو میان ما ندانی که چه می‌رود نهانی

دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد

نه به وصل می‌رسانی نه به قتل می‌رهانی