روزها اینقدر زود می گذره که باور نمی کنم الان دو ماه بیشتر از رفتن شروین از بین ما می گذره. در آخرین مکالمه تلفنی دایی مهدی به من گفت که می خواد یک وبلاگ راجع به غرق شدگی در راستای اطلاع رسانی بسازه که دیروز فهمیدم که این کار رو محقق کرده. نوشته اول این وبلاگ رو خوندم و تجسم اون صحنه هایی که دایی مهدی با چشمهای خودش شاهد پر زدن شروین بوده بسیار حزین بود و چشمان مرا باز هم اشک آلود کرد. در بخش لینکهای دوستان که در ستون سمت چپ وبلاگ موجود است، لینک این وبلاگ را هم گذاشتم در کنار وبلاگ خود دایی مهدی و وبلاگ خود شروین که به همت دایی مهدی هنوز تازه می شود. وبلاگ غرق شدگی را بخوانید و به دوستانتان معرفی کنید تا با اطلاع رسانی بتوان جلوی این گونه حوادث غمگین و غیر قابل جبران را تا حد امکان گرفت. هنوز که هنوزه عکس شروین را که می بینم باور نمی کنم که رفته و فکر می کنم این بار که به تهران برم می بینمش. روحش شاد.
پ.ن. این از اون اتفاقهاست که همه اش میگم ای کاش ctrl + Z داشت، ای کاش...
ممنون بهزاد جان که خیلی زود لینک رو گذاشتی.
دنیای مجازی با دنیای واقعی خیلی فاصله داره. به خودم که نگاه می کنم می بینم چرا حرفه ام را از تخصص اصلی ام به دنیای مجازی سوق داده ام.
<a href="http://www.semahal.com/song/21106.htm">من اگه خدا بودم</a>