کلامی راجع به قطبی

عکس از خبرگزاری مهر

افشین قطبی را خیلی دوست دارم. خیلی آدم با شخصیت و دوست داشتنی ایه. یک مربی با دانش و حرفه ای و کاملا متین. با وجودی که از مساوی پرسپولیس با صبا باتری حالم گرفت اما مصاحبه قطبی مثل یک دوش آب گرم آرامش را به وجودم برگرداند. مقایسه ای بکنید بین مصاحبه قطبی با ضیایی و سایر مربیان لیگ برتری که پیروزی هاشون ناشی از هوش و استعداد فوق العاده آنها در بازیخوانی و تاکتیک های آنهاست و باختهایشان تقصیر داور، تا متوجه بشید که متانتی که صحبتش رو می کنم جریانش چیه. قطبی به جای آنکه تقصیرات رو بر گردن بازیکنان و داور و زمین لغزنده و باران و مه بیندازد، با همان آرامش همیشگی دقایقی بعد از پایان بازی گفت که وقتی 2-0 جلو بودیم احساس مساوی را داشتم و تیم ما نتونست از برتری تعداد نفراتش استفاده کند و توپ را در اختیار نگرفت. فرض کنید که علی دایی به جای قطبی بود، اولا که من تصور نمی کنم حاضر میشد تا مصاحبه کنه.  اگرم حاضر میشد با داد و قال همه تقصیرها رو به گردن داور می انداخت. اما قطبی راجع به داوری هم تنها گفت من نفهمیدم اونجا چه اتفاقی افتاد که داور پنالتی گرفت باید ویدیو رو ببینیم و با لبخندی به عادل فردوسی پور گفت که شما این کارو به جای ما انجام میدین. این است فرق کسی که سلسله مراتب مربیگری رو گذرونده و دستیار بزرگان بوده و جایگاه فعلی اش رو به خاطر تلاش، دانش و اخلاقش بدست آورده. واقعا دوست دارم که افشین قطبی مربی تیم ملی کشورمون بشه و با قطبی بتونیم توی جامهای آسیایی و جهانی بدرخشیم. این جمله قطبی هم که در مصاحبه های گذشته اش بوده رو دوست دارم اینجا بنویسم و اول به خودم و بعد به همه هموطنانم تذکر بدم که گفته بودم وقتی توی خیابون میرم و می بینم که مردم روی زمین آشغال می ریزند ناراحت میشم و از مردم خواسته بود که آشغال هاشون رو روی زمین نریزند.