یادداشتی در مورد علی دایی

یکی دو روزه میخوام راجع به سایپا بنویسم اما نمی دونم چرا هر دفعه نشد. پارسال که سایپا قهرمان شد خودم اینجا از علی دایی نوشتم در تمجیدش. البته آقا بابک منو خواهند بخشید که حالا میخوام ازش انتقاد کنم. فردوسی پور به حق توی برنامه نود هفته پیش جمله خوبی گفت که «علی دایی هیچوقت نمی خواد قبول کنه که اشتباه کرده». دایی آدم بزرگیه و راجع بزرگ بودنش همه نوشته اند و خود من هم نوشته ام. بعنوان کسی که سالها قهرمان ملی فوتبال دوران نوجوانی و جوانی من بوده، دوست دارم علی دایی همچنان قهرمان بمونه ولی رفتار جدید دایی با این قهرمان بودنش در تضاده و داره به شدت خودش رو کوچیک میکنه. فردوسی پور خیلی منطقی از اعزام تیم دانشجویان به اتریش و تعطیلی بازی هفته 9 ام سایپا انتقاد کرد و متذکر شد که بعد از اون سفر نابجا سایپا دچار افت شدیدی شده و اینو به عینه میشه توی باختهای متوالی سایپا دید ولی علی دایی همچنان فکر میکنه که اون اردوی اتریش خوب بوده و نتیجه گیری های ضعیفش رو به عملکرد ضعیف مهاجمانش نسبت میده. سایپا از موقعی که جابجایی بازیکنان شروع شد قافیه رو باخت. جایی که خیلی از مهره های کلیدی رو از دست داد و فکری به حال جانشین هاشون نکرد. سایپا مشخصا دوران آماده سازی رو خوب نگذروند و حالا تیمش به شدت لنگ میزنه. از علی دایی بعد از قهرمانی فصل پیش پرسیدند چند درصد این قهرمانی مربوط به آقای لوران بود؟ علی دایی جواب داد ده درصد! حالا الان که یک سوم فصل تموم شده و سایپا دهم و تیم قهرمان نیمه دوم جدوله معلوم میشه که نقش آقای لوران بیشتر از ده درصد بود علی آقای دایی! آقای دایی شما که بایرن مونیخ بودی باید بفهمی که بی برنامه ریزی و همینطوری تیم رو تعطیل کردن و اتریش رفتن موجبات تزلزل تیم رو فراهم میکنه و باید بدونی که تیم بزرگ احتیاج به بازیکنان بزرگ داره. مدافع عنوان قهرمانی تیم بزرگیه ولی امسال مدافع عنوان قهرمانی بازیکن بزرگ نداره. سایپا بعد از رفتن مهره های بزرگش تیم بزرگی نیست و علی دایی باید بدونه که هنوز راه زیادی تا مربی بزرگ بودن مونده. همونجوری که گفته ام و بازم میگم علی دایی رو دوست دارم ولی امیدوارم علی دایی اون قهرمان ذهن ما رو تخریب نکنه.