کدام استقلال، کدام پیروزی

به مسعود ده نمکی علیرغم اینکه شناختی ندارم، علاقه چندانی ندارم. چونکه شاید میگن توی 18 تیر جزو کسانی بوده که به خوابگاه حمله کرده بوده هر چند خودش بگه در قامت خبرنگار اونجا ظاهر شده باشم. بعد از فیلم اخراجی ها هم که بیشتر ذهنیتم خدشه دار شد. نمی دونم چرا اون فیلم رو با وجودی که اون همه مورد توجه استقبال عامه قرار گرفت رو نمی تونم بپذیرم.

با تمام این ها، دیشب، در فاصله یک هفته تا بازی پرسپولیس-استقلال، فیلم مستند کدام استقلال، کدام پیروزی را به کارگردانی مسعود ده نمکی دیدم. هر چند که مدت زیادی از ساخت این فیلم میگذره ولی من تا بحال چیز زیادی راجع بهش نشنیده بودم و حتی نمی دونم توی سینماهای ایران اکران شده یا نه. ولی نتونستم مسعود ده نمکی رو بابت ساختن این فیلم تحسین نکنم. من توی فیلم و فیلم سازی سررشته ای ندارم ولی مقوله ای که ده نمکی روش دست گذاشته بود و به زیبایی هر چه تمامتر ازش فیلم ساخته بود، به قدری زیبا و در عین حال دردآور بود که با پاک کردن چشمهای پر از اشکم، نمی تونستم ده نمکی رو تحسین نکنم. خیلی زیبا به مساله فقر در حواشی فوتبال این پدیده اجتماعی اشاره کرده بود. در حالی که فوتبالیستها از پول دارند می ترکند و دریغ از مالیت دادنشون، یک عده برای تامین خرج زندگیشون، در استادیوم ساندویچ، پرچم یا تخمه می فروشند تا بتونند زندگیشون رو بگذرونند. زیبا بود که میگفت فوتبال یک جنگ گلادیوتری است با این فرق که اون زمان یه سری فقیر به اسم گلادیاتور برای خوشی پولدارها می رفتند به جنگ هم ولی حالا یه مشت پولدار برای دلخوشی بی پولها (بیشتر اون جماعتی که توی استادیوم و حواشی اش بودند) به جنگ هم میرن. در هر حال این فیلم به نرم ارزش حداقل یکبار دیدن رو داره و برای من بیشتر که من ر برد به حال  هوای استادیوم و اطرافش و صد البته واقعیتهای دردناکس از جامعه رو به تصویر کشید.

بهزاد

پ.ن. تورج جان خیلی دوست دارم شما حتما نظرتو برام بگی.