یه چیزی راجع به کانادا ...

یه بنده خدایی هست، هر از چند گاهی میاد به ما یک سری بد و بیراه هایی تو بخش نظرات میگه که خاک بر سرت که رفتی کانادا و حیف کانادا که تو رو راه دادن و از این صحبتها. خلاصه که من نمی دونم چه غرض ورزی با ما دارند ایشون ولی خیلی وقت بود از یک نکته مثبت اینجا میخواستم بنویسم که هر دفعه نمیشد و دیروز که سوار اتوبوس شده بودم، گفتم که حتما راجع بهش بنویسم.

خب همونطوری که می دونیم یک قسمتی از جامعه رو معلولین تشکیل میدن و تو ایران ما بخاطر جنگ تحمیلی جانبازان عزیز زیادی هستند که به علتهای مختلف معلولیت دارند و مجبورند از ویلچیر استفاده کنند. خب اگه به ایران نگاه کنیم می بینیم که معمولا واسه این آدما کلا برای زندگی پیش بینی نشده که اگر بخوان مستقل و بدون کمک دیگران زندگی کنند چه جوری باید زندگی کنند اما اون چیزی که من در کانادا دیدم (البته من کشورهای دیگه رو به غیر از امارات و ترکیه ندیدم که این دو کشور هم وضعیت مشابهی مثل ایران داشتند.) اینه که تمام ساختمانها و وسائل طوری طراحی شده اند که یک معلول به تنهایی بتونه همه کارشو بکنه بدون اینکه به کسی احتیاج داشته باشه.

به عنوان مثال تمام درهای ساختمونها مجهز به دکمه خودکاری هستند که با فشار دادنش در خود به خود باز میشه و معلول لازم نیست که منتظر کسی بشه تا براش در رو باز کنه. در تمام پارکینگها محل مخصوص پارکینگ برای معلولین تعبیه شده که از اونجا بتونند با ویلچیر به راحتی خودشون رو به آسانسور و یا محل کارشون برسونه. در اکثر توالت ها هم یک کابین بزرگتر برای افراد معلول در نظر گرفته شده. دیروز هم که توی اتوبوس بودم و یک معلول سوار شد، ابتدا اتوبوس چند سانتیمتری ارتفاعش رو کم کرد و یک صفحه اوتوماتیک جلوی ویلچیر باز شد که معلول به راحتی با حرکت از روش وارد اتوبوس شد و در قسمت ویژه معلولین مستقر شد. همچنین برای نابینا ها هم خیلی چیزها رو پیش بینی کردند، مثلا روی دکمه آسانسورها رو برجسته کردند و یا اینکه در سر چهار راه ها برای عبور نابیناها دکمه های مخصوص عبور پیاده وجود داره که با فشار دادنش چراغ راهنمایی رو بعد از یک مدتی تغییر میده و در مورد این نابیناها با پخش آژیر اعلام میکنه که یک نابینا در حال عبوره.

شاید در نگاه اول معلولین درصد بسیار پایینی از جامعه رو چه در ایران و چه در کانادا تشکلی بدهند که حتی به چشم نیاد ولی نکته مهم اینه که در اینجا زندگی به گونه ای طراحی شده که بتونند مستقل و بدون ایجاد مزاحمت برای بقیه زندگی خودشون رو بکنند.

در هر حال کانادا کشوری است که از لحاظ طراحی کلی فوق العاده خوب و با امکانات طراحی شده و کمترین دغدغه رو برای یک زندگی ساده و راحت درش میشه دید اما واقعا اون چیزی که باعث مهاجرت از کانادا به خارج میشه و رقم بسیار قابل توجهی هم هست آب و هوای سرد و خشن این کشور در طول زمستونه که برای بعضی ها واقعا غیر قابل تحمل میشه. چرا که علاوه بر مشکلاتی که از لحاظ سرمایی ایجاد میکنه به لحاظ روحی هم بعضا افسردگی های زیادی رو به دنبال داره.  

خلاصه بدم نمیومد راجع به این چیز توی کانادا بنویسم و امیدوارم در آینده بتونم کشورهای دیگه رو بازدید کنم و اونجا ببینم تا این حد پیش بینی شده یا نه.

یا حق،

ی.ه.م