به بهانه باخت ایران مقابل کره

دوست نداشتم پیش بینی من درست در بیاد اما متاسفانه اینطور شد. ما باختیم، اما نه به کره! به خودمون باختیم. به سرمربی نادان، به مربیان پاچه خوار و بادمجانهای دور قاب تیم ملی. به یک دندگی امیر قلعه نویی باختیم که وقتی رسول خطیبی بدترین بازی عمرش رو ارائه داد نه تنها تعویضش نکرد، بلکه در ضیافت پنالتی ها هم اجازه داد پنالتی بزنه تا باز هم غرور ایرانی ها رو بشکند. اون کسی که باید تعویض میشد خطیبی بود نه هاشمیان و این مربی کار نا بلد چون فقط می خواست که به طالب لو در ضربات پنالتی بازی بده، حاضر شد یگانه تعویض باقی مانده رو قربانی خود خواهی خودش بکند. آقای قلعه نویی، فرق حسن رودباریان و طالب لو در ضربات پناتی چی بود؟ جز این بود که الب لو چهار تا پنالتی رو جهت مخالف پرید و یک دونه رو به پاش خورد؟ چطور به اون مغز کوچیکت خطور کرد که یک دروازه بان جوون که تعداد بازی های ملی اش به 10 نرسیده و در یک تورنومنت به این سنگینی که حتی 1 ثانیه هم بازی نکرده بتونه بیاد و ستاره پنالتی ها بشه؟ سوال زیاده اما امیر قلعه نویی درست در زمانی که کره خودش تسلیم ایران بود و عقب کشیده بود، و می تونست با آوردن یک هافبک تازه نفس و سرعتی نظیر کاطمیان یا مبعلی کار رو توی همون بازی تموم کنه اجازه داد کار به پنالتی بکشه و دروازه بان کره هم که کوله باری از تجربه رو به همراه داشت اومد و کار ایران رو یکسره کرد. بعله آقای قلعه نویی باختن و حذف شدن با این همه ستاره هنر میخواست که شما داشتین. تیم شما خط حمله اش محض رضای خدا یک دونه گل نزد که ما دلمون خوش باشه بعد رضا عنایتی ادعا کرده بود که اگر جنازه منم در جام جهانی بود گل میزد. رضا خان! جام جهانی پیش کشت این بازی های آسیایی رو شما یه دونه محض شادی دل ما، توی موقعیت گلزنی قرار بگیر، بعد بیا خودتو با علی دایی مقایسه کن. در هر حال بچه های تیم ایران خیلی خوب و با غیرت بازی کردند و ما ازشون ممنونیم اما حیف که امیر قلعه نویی مردی کوچک بود برای این تیم بزرگ. حالا باید بدویم و کار کنیم بلکه 4 سال، شاید 8 سال و یا شاید 24 سال دیگه قهرمان شدیم. کسی چه می دونه! در هر حال قصه جالبی شده که قبلش کلی امیدوار باشیم و بعدش هم کلی حسرت بخوریم. این است قصه تیم ملی ما...

بهزاد