عراق اسطوره فوتبال آسیا

من از دایی مسعود و شروین و بقیه که فوتبالی نوشتن براشون خوشایند نیست شدیدا عذر میخوام ولی به علت بی سوژگی و داغ بودن فوتبال دلم میخواد راجع به فوتبال عراق چهار کلام بنویسم.

وقتی که از فوتبال آسیا صحبت میشد همیشگه می گفتیم که چهار قدرت بزرگ آسیا ژاپن، کره، عربستان و ایران هستند که با پیوستن استرالیا به AFC عملا این مربع به یک پنج ضلعی تبدیل شد. اما در واقع این تصور، یک تصور کاملا اشتباه است که عراق را به عنوان یکی از بهترین تیمهای آسیا به حساب نیاوریم. عراق به خاطر شرایط سیاسی گذشته اش و بعد از جنگ ویران کننده اش و رفتن صدام و عواقب بعدی اش هیچگاه روی خوشی را ندیده که برای فوتبال و پیشرفتش در این کشور سرمایه گذاری درست و حسابی بکنه. در واقع این استعداد ناب بازیکنان عراقی است که باعث میشه بیان و خودی نشون بدن و در مسابقات حریف بسیار جدی باشند. در تاریخ فوتبال ایران و عراق هم ایران همواره رقابتهای پایاپای با عراق داشته که بعضا پیروز و بعضا شکستهایی رو مقابل این تیم داشته ایم.

اگر که ما بردن تیم استرالیا (منهای اون برد سالهای دور در سال 1977) چه در رده بزرگسالان و چه در رده امید واسمون آرزو محسوب میشه، تیم فوتبال عراق میاد و در جام ملتهای آسیا 3-1 استرالیا رو شکست میده و نشون میده که چه تیم قلدری است.

اگر ما سی و چند سال هست که ارزوی رفتن به المپیک رو داریم می بینیم که تیم المپیک عراق در المپیک آتن 2004 اومد و چه بازیهای خوبی رو ارائه کرد. همه اینا رو میگم که تصور کنیم که اگر اونا درگیر جنگ داخلی نبودند و قبلش وزیر ورزششون کسی مثل عدی صدام نبود که جنایایتش بر ورزشکاران بر هیچکس پوشیده نیست، و این همه پولی که ما خرج ستاره های پوشالی مون می کنیم رو داشتند، الان قدرت بلامنازع فوتبال آسیا بودند.

هنوز چند روزی از بازی اول ایران در بازیها نگذشته که غوره هایی که هنوز مویز نشده اند در فوتبال ایران شروع به مصاحبه و شکایت از نیمکت نشینی میکنند. حسین کعبی برای ایتکه قراردادش با لستر سیتی متوجه خطری نشود ا نیمکت نشینی اش بیزار است، کاظمیان حضور در ترکیب اصلی را حق خودش میداند. هاشمیان از تعویض شدنش گلایه میکند و ... من نه از قلعه نویی خوشم میاد و نه سیستم کاریش با خرد جمعی (که مطمئنم خودشم اعتقادی بهش نداره و دکوری بیش نیست) رو قبول دارم. ولی حالا که مربی تیم ملیه، باید این بازیکنای لوس و از خود راضی یاد بگیرند که دهنشون رو ببندند و هر چی که گفت اجرا کنند و این پیرهن ملی رو سکوی پرتاب خودشون به فوتبال قهقرایی اماراتی ها که ثمره فوتبال حرفه ای شون چیزی جز اولین حذف شده جام نبود، ندونند.

به امید اتحاد و موفقیت تیم ملی که آرزوی همه مونه.