و آن پنجره...

اون پنجره برای من بسیار دوست داشتنی بود. هر وقت دلم می گرفت از اون پنجره به بیرون نگاه می کردم. اولا خیابون ستارخان معلوم بود و رفت و آمد ماشینها رو میشد دید. دار موی توی حیاط واقعا دیدنی بود و هر سال بهار شاهد جوونه زدن برگهاش و توی تابستون منتظر میوه دادنهاش بودم. درخت خرمالو که میوه میداد به من یاد آور میشد که فصل پاییزه.

یاد کفتر باز همسایه روبرویی که جلوی این پنجره ها هر روز عاشقانه کفترها رو پر می داد به خیر! بعد ها دیواری بلند از جنس آپارتمان یکی یکی جلوی پنجره رو گرفت ولی هنوز حیاط خونه و دار مو معلوم بود و همیشه میشد از دریچه پنجره بهشون نگاه کرد.

صبح 21 مرداد 85 بود. همه وسایلم رو برده بودم و داشتم از پله ها میرفتم پایین. یادم افتاد با پنجره خداحافظی نکردم. یک بار دیگه دویدم طرفش دستی به چار چوبش کشیدم و برای آخرین بار به دار مو نگاه کردم. باهاش خداحافظی کردم و ازش پرسیدم بازم همو می بینیم؟ پرسش مبهمی بود...

امروز خانواده ما برای همیشه از اون خونه میرن بعد از 28 سال. یعنی 1 سال هم بیشتر از عمر من. خیلی دلم سوخت که دیگه نمی تونم از اون پنجره اون همه خاطرات رو ببینم...