اولین نوشته سال 1386 رو می خوام با خاطره ای از دوم فروردین سال 1379 شروع کنم. در اون سال دایی مسعود که عاشق طبیعت و کوه بود شبش به ما پیشنهاد داد که بریم کوه. خلاصه خیلی ها تنبلی کردند و فقط من و محمد و سهیل به همراه دایی مسعود با گالانت قهوه ایش راه افتادیم به سمت گنجنامه و بعد از پارک کردن ماشین راهی شدیم به سمت میدان میشان در راه قله الوند. در پناهگاهی که اونجا بود صبحانه نیمرو رو زدیم و در راه برگشتن در حالی که هنوز در مسیر برف بود و هوا هم بالطبع برای یک روز آغاز بهار در ارتفاعات نسبتا سرد، به رودخانه ای رسیدیم. دایی مسعود که میخواست کمی با ما شوخی کنه گفت کی مرده بپره توی آب؟ من که مغزم مثل الان بوی قرمه سبزی میداد گفتم چند میدی بپرم توی آب؟ دایی مسعود هم با سخاوت گفت : هزار تومن. هنوز جمله دایی مسعود تموم نشده بود که دید من توی آب دراز کشیدم. بنده خدا باور نمیکرد به محضی که بگم بپرم توی آب. خودش می گفت وقتی دیدم داری میپری خواستم بگم هزار میدم که نپری ولی مجال ندادی. خلاصه که ما هزار تومن رو گرفتیم و عکسی هم به یادگار. بدو بدو برگشتیم تا که سرما نخوریم و خوشبختانه به شوق اون هزار تومن سرما رو حس نکردم! ولی بعد از اون دایی مسعود سعی کرد دیگه با من سر این جور چیزا شوخی نکنه چونکه دید من کله شق تر از این حرفام!
هنوزم عکسش رو دیواره اتاقه
بیاد پارسال که رقص سال تحویل کردی بعد رفتی سر تراس جوجه کباب درست کنی دایی مسعود آمد دعوات کرد چرا زود لباس های عیدتونو درآوردی .
عکس تخم مرغه خیلی بامزه است قربانه سفره هفت سینت .
سال خوبی داشته باشی ایشالا بشادی بینیشینان .دختر خوبی گیرت بیاد عروسیته ببینیم.
همگی با هم وب لاگتو دیدیم دایی محمود دایی علی روشنک کسری فری خانوم و......
سلام
به نظر من فقط کسایی که تا خود صبح می توانند بیدار بمانند از این کارا می توانند بکنند.
مخلص آقای دان کیشوت هم هستیم :)
آقا دو هزار میدم پاشو بیا ایران! ... کمه؟ ... چند بدم؟