قهوه، سرما و زمستان...

قهوه تلخ خوردنش هم عالمیه. بسه بابا این همه شکر که چی. این روزا قهوه بدون شیرینی و شکر خیلی بهم میچسبه. خصوصا که صبحها با لیوانهای بزرگ قهوه خوری یا به قول این خارجکیا ماگ، رو پر قهوه کنی و مسیر بیست دقیقه ای خونه تا دانشگاه رو راه بری و قهوه بخوری. آخ که چه حالی میده وقتی نوک دماع آدم از سرما بی حس شده باشه، یه قلپ از قهوه رو که میزنی و به سرما میخندی. امروز بدجوری سرد بود. مثل دیروز مثل پریروز. باد و طوفان شدیدی بود و برفها رو مثل دونه های شن که توی صحرا جابجا میکنه، این ور و اون ور میکرد. همه اش فکر میکردم که اگه توی یک دشتی که هوا مثل الان باشه و تا جایی که چشم کار میکنه سفیدی باشه و برف و از همه بدتر هیچ امیدی هم به سرپناهی نباشه، چقدر میشه دووم آورد و زنده موند؟ نیم ساعت؟ یک ساعت؟ یک نصفه روز؟ یک روز؟ مردن تو سرما هم عالمیه. اولش باید خیلی دردناک باشه ولی بعدش آروم خوابت میبره و دیگه هیچی نمیفهمی. یاد داوود خادم افتادم. الان هنوز تو برفها خوابیده. راستی چه خواب راحتی. بدنش هم الان زیر خروارها برف صحیح و سالمه و فقط خدا میدونه که کجاست. از افکارم میام بیرون و در ساختمون رو باز میکنم و میام تو. شیشه های عینکم حسابی بخار میکنه و امکان دیدن رو ازم سلب میکنه. بدون عینک هم اگه میدیدیم که باید الان سرباز میشدیم. خدایا چقدر نعمت داریم و قدرشو نمیدونیم. آره همین سقفی که بالاسرمونه خیلی مهمه. خیلی. بازم شکرت.