علی مظهر مردانگی

 

در شب شهادت بزرگمرد تاریخ بشریت علی، به جملات دکتر علی شریعتی درباره علی اکتفا می کنم.

« ... علی؛ نخستین نسل در انقلاب اسلامی، مظهر جهاد و رهبری جنگ، ‌مرد سیاست و مسؤولیت اجتماعی، مرد کار یدی، کشاورزی و تولید، ‌مظهر نثر و شعر، بهترین سخنور و سخنگو، ‌فیلسوف، مظهر بینش‌ها و ابعاد متضاد، ‌زهد انقلابی و عبادت، ‌تکیه بر عدالت، تساوی در مصرف، امام و مظهر حقیقت‌ها و ارزش‌ها، نفی مصلحت به خاطر حقیقت، نفی شخصیت، انسان‌دوستی.

درد علی(ع) دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم شمشیر ابن ‌ملجم در فرق سرش احساس می‌کند و درد دیگر دردی است که او را تنها در نیمه‌های شب خاموش به دل نخلستان های اطراف مدینه کشانده ... و به ناله درآورده است ... ما تنها بر دردی می‌گرییم که از شمشیر ابن ‌ملجم در فرق سرش احساس می‌کند. اما این درد علی نیست، دردی که چنان روح بزرگی را به ناله درآورده است، «تنهایی» است که ما آن را نمی‌شناسیم.

باید این درد را بشناسیم، ‌نه آن درد را که علی درد شمشیر را احساس نمی‌کند و ... ما درد علی را احساس نمی‌کنیم.

ما ملتی که افتخار بزرگ انتصاب به علی و مکتب علی را داریم و این بزرگترین افتخار تاریخی است که می‌تواند بدان بنازد و بالاخره بزرگترین سرمایه، امیدی است که می‌تواند به وسیله ی آن نجات پیدا کرده، ‌به آگاهی، بیداری، حرکت و رهایی برسد، اما در عین حال می‌بینیم که با داشتن علی(ع) و با داشتن «عشق به علی» هم نرسیده‌ایم!

در صورتی که «شیعه ی علی بودن» از «چون علی عمل کردن» شروع می‌شود و این مرحله‌ای است پس از شناخت و پس از عشق.

بنابراین ما یک ملت «دوستدار علی‌هستیم، اما نه شیعه ی علی»‌! چرا که شیعه ی علی همچنان که گفتم علی‌وار بودن، علی ‌وار اندیشیدن، علی ‌وار احساس کردن در برابر جامعه، ‌علی وار مسؤولیت احساس کردن و انجام دادن و در برابر خدا و خلق، ‌علی ‌وار زیستن، علی ‌وار پرستیدن و علی ‌وار خدمت کردن است...»