باز هم مساوی! بضاعت ما همین بود

یک مساوی خسته کننده دیگر. یک مساوی که چیزی هم نمانده بود به یک شکست تبدیل شود. بازی با کره شمالی هم نتوانست ما را از کلاف درهمی که اسیرش شده ایم نجات دهد. تیم ما در نیمه دوم آنقدر انتقاد بر انگیز بازی کرد که بگوییم حقمان بود ببازیم و حالا باید از این مساوی خوشحال باشیم. تیمی که ادعای حضور در جام جهانی دارد تنها در این مرحله توانسته یکبار آنهم در خانه پیروز شود. دوستان بازی را دیده اند و لازم به تحلیل نیست اما صحبتهای مربیان تیم ملی که بعد از باخت به چین اذعان می داشتند که تیم ملی تاکتیک اصلی اش را رو نکرد را حالا نمی توان باور کرد که تیم ما چیز زیادی برای رو کردن نداشت.

به هر حال این فرصت هم از دست رفت و باید چشم انتظار بازیهای بعدی بود. اگر امشب کره جنوبی بر امارات پیروز شود و همین کار را در بازی بعدی اش مقابل عربستان تکرار کند صعودش قطعی می شود و از ازدیاد امتیازهای عربستان می کاهد. اگر فرض کنیم این اتفاقات بیفتد و تیم ما هم بازی با امارات را پیروز شود در پایان روز هفتم، کره جنوبی با 17 امتیاز، کره شمالی 11 امتیاز، عربستان 10 امتیاز و ایران هم 10 امتیاز در جدول قرار می گیرند. بازی آخر ما با کره جنوبی صعود کرده خواهد بود و عربستان و کره شمالی هم یک بازی فینال گونه برگزار خواهند کرد. در هر حال برای تیم چاره ای نمی ماند جز اینکه هر دو بازیمان را ببریم. در اینصورت در صورت خوش شانسی دوم می شویم و در صورت بد شانسی سوم. همه این اگرها و مگر ها وقتی است که ایران امارات را ببرد و کره جنوبی هم امارت را ببرد و هم عربستان. چقدر اگر!! ای کاش امارات را در خانه اش شکست می دادیم و جلوی کره جنوبی و عربستان در خانه وا نمی دادیم. ای کاش!