ادعای فارسی

یکی از دوستای ما اینجا خیلی ادعای فارسیش میشد. خلاصه ما چند تا لغت فارسی ازش پرسیدیم اصلا تو عمرش نشنیده بود. بعد اومد پوز منو بزنه گفت من حالا یه لغت ازت میپرسم ببینم تو بلدی یا نه. ما هم گفتیم ادعامون نمیشه ولی تو حالا بپرس. بعد این دوست ما پرسید که "تعزیر" یعنی چه. من گفتم این هم با «ز» نوشته میشه هم با «ذ». کدومش مورد نظرته. اگه با «ذ» منظورته یعنی عذر آوردن ولی با «ز» یعنی ادب کردن. بعد برگشت گفت نه. اونی که من میگم نه با «ز» هست نه با «ذ». گفتم امکان نداره همچین چیزی باشه و همچنین لغتی رو تصور نمیکنم داشته باشیم. بعد یک کم فکر کرد و گفت مثل اینکه راست میگی یا با «ز» بود یا با «ذ». ولی معنیش این نبود. گفتم پس معنیش چیه؟ گفت که معنیش همونی بود که توی عاشورا استفاده میشد! تازه فهمیدم که منظور این دوست ما «تعزیه» بوده!!

یاد اون داستان توی درسهای دبیرستانمون افتادم : «...وقتی در مجلس شمس ‏الدین در گزینی وزیر سلطان مسعود بن محمد بن ملکشاه سلجوقی، موقعی که کمال‏الدین زنجانی (که بعدها وزیر طغرل سوم شد) از بغداد به اصفهان رسیده بود شمس‏ الدین در گزینی او را مخاطب ساخته گفت: با وجود ناامنی راهها، چگونه بوده است که به سلامت ماندی مگر از ‹‹جعده›› نیامدی؟ کمال الدین گفت: ایها الوزیر جاده است نه «جعده». گفت: راست گفتی، ‹‹جعده›› آنست که تیرکمان، در آن می‏گذارند و مقصود او ‹‹ جعبه ›› بود که این معنی اخیر را دارد. تمام حضارمجلس برشمس‏ الدین وزیر خندیدند و وزیر چون دریافت که نه املای صحیح ‹‹جاده ›› را می‏داند نه هیئت درست ‹‹ جعبه›› را، خجلت بسیار برد و تا مدتی جسارت آنکه در روی حضار نگاه کند نداشت...»

البته این دوست ما همچنان جسارت اینکه در روی من نگاه کند را داشت!