جام جهانی

بعد از مدتی وقفه اینجا می نویسم. فردا شروع بازی های جام جهانی 2014 است. این هفتمین جام جهانی ای است که من می بینم و بازی هایش را دنبال خواهم کرد. هر چند خاطرات خیلی مبهمی از جام جهانی 1986 مکزیک دارم اما از جام جهانی 1990 به این طرف همه جام های جهانی را دنبال کرده ام. 

در آمریکا که به نسبت فوتبال طرفدار کمتری دارد هم جو جام جهانی فراگیر شده است. خوبی اش هم این است که چون اختلاف ساعت چندانی با برزیل نداریم بازیهای اکثرا بعد از ظهر و عصر هستند و برای دیدن بازیها لازم نیست از خواب و زندگی بزنیم. خوشبختانه امروز هم سر کار ایمیلی دریافت کرذیم که یکی از اتاقهای کنفرانس را برای بازیهای جام جهانی تدارک دیده اند که در صورتی که بخواهیم می توانیم بازیها را از آنجا دنبال کنیم!

و اما به نظر من قبل از شروع بازیها 4 تیم مدعی اصلی قهرمانی هستد. برزیل که میزبان است و شانس اصلی قهرمانی. اسپانیا که 3 تورنومنت معتبر اخیر فوتبالی را برده است، آرژانتین که با حضور مسی یکی از شانس های بزرگ است و نهایتا آلمان. اما باید تا شروع مسابقات صبر کرد و سطح آمادگی تیمها را واقعا سنجید. شخصا فکر می کنم برزیل قهرمان بشود. 

حضور ایران هم باعث شده تا جام برای ما جذابتر شود. حقیقتا شانس ایران خیلی کم است اما به نظرم خیلی بد هم کار نخواهیم کرد. فکر می کنم مقابل نیجریه به تساوی می رسیم و به آرژآنتین می بازیم. بازی بوسنی را تا یک بازی کامل از بوسنی نبینم نمی توانم پیش بینی کنم. اما به هر حال ایران یک زنگ تفریح تمام عیار نیست و چشمه هایی از فوتبال را به نمایش خواهد گذاشت. 

به امید دیدن بازیهای زیبا و جذاب و به امید موفقیت ایران

جام جهانی و آرزوهای ما

 

دیروز بالاخره قرعه‌کشی مسابقات جام جهانی انجام شد و ایران در قرعه‌ای متوسط-یعنی نه خیلی سخت نه خیلی آسان- به آرژانتین و نیجریه و بوسنی برخورد کرد. از دیروز واکنشهای مختلف را در این باره در شبکه های اجتماعی خواندم و به نظرم بعد احساسی اکثر ایرانیان فعال شده و از احتمال صعود ایران صحبت می‌کنند. کسی از مقایسه گروه ایران با گروه کره جنوبی در جام جهانی قبلی نوشته بود. در جام جهانی قبلی کره‌‌ جنوبی با آرژانتین، نیجریه و یونان همگروه بود که نهایتا با یک شکست از آرژانتین، یک پیروزی مقابل یونان و تساوی مقابل نیجریه موفق به صعود از گروهش شد. اگر ما بخواهیم صعودی را برای ایران از گروهش تصور کنیم قطعا باید سناریویی مشابه را تصور کنیم. اما نکته اینجاست که اگر در خوشبینانه‌ترین حالت نیجریه را مشابه ۴ سال قبل تصور کنیم، بی تردید بوسنی با یونان تفاوتهای آشکاری دارد. آنها از بازیکنان سرشناس و با‌تجربه‌تری برخوردارند. دروازه‌بان آنها آسمیر بگوویچ دروازه‌بان اصلی تیم استوک در لیگ برتر انگلستان است، کاپیتان آنها اِمیر اسپاهیچ مدافع بایرن لورکوزن، میرالیم جانیچ بازیکن میانی آ. اث رُم و ادین ژکو بازیکن گلزن منچستر سیتی هستند. بی تردید صعود مستقیمشان به جام جهانی هم موید قدرتشان است. 

به طور خلاصه من چندان به صعود ایران خوشبین نیستم اما این عرصه جای مناسبی است که با بزرگانی چون مسی روبرو شویم و تجربه کسب کنیم. ایران به لحاظ ساختاری و به لحاظ بازیکن در حد کره جنوبی و ژاپن نیست که به صعود فکر کنیم. ما با حرکتی آرام و با سرمایه بر روی جوانانمان (مسیر مشابه والیبال)‌شاید حدود ۱۰-۱۲ سال دیگر بتوانیم حضور موفق همراه با صعود در جام جهانی را تجربه کنیم.