نوشته هایم درباره جام جهانی در فیسبوک (3)

الجزایر با تساوی مقابل روسیه از گروه صعود کرد و در مرحله حذفی به دیدار آلمان میرود. در تاریخ جام جهانی ابن تیم یکبار دیگر با آلمان بازی کرده است که در سال 1982 آن بازی را برده است. اما بعد از آن اتریش که سرمربی اش آلمانی بوده در یک باخت مصلحتی در بازی آخر مقابل آلمان عمدا میبازد تا اتریش و آلمان صعود کنند و الجزایر حذف شود. اتفاقی که ننگ تاریخ جام جهانی است. جوانان الجزایری که حتما داستان آن تبانی را از پدران و برادرانشان شنیده اند، حالا در تیم ملی شان فرصت پیدا کرده اند از آلمان انتقام بگیرند. کاری است بسیار دشوار اما اگر موفق بشوند کاری است بسیار ماندگار.

نوشته هایم درباره جام جهانی در فیسبوک (2)

بعد از بازی ایران و بوسنی

خب این بازی هم تمام شد و پرونده ما در این جام با 1 امتیاز بسته شد. در بازی آخر انتظار بازی بهتری رو از تیم مون داشتیم که به هر حال بر آورده نشد. فکر کنم غیر از اینکه بوسنی تیم بسیار خوبی بود و بدون استرس بازی میکرد، اون استرس انتظار مردم روی بچه ها و حتی کیروش تاثیر گذاشته بود. قبل از آغاز سوت بازی هنوز حذف نشده بودیم و حتی فکر بازی با فرانسه هم در ذهنمان جرقه زده بود. ولی خب نشد که بشه. با این وجود من از تیم و بچه ها به خاطر شوری که در 2 بازی اول به من دادند و تلاششان در بازی سوم ممنونم. 

دوستانی که از قبل میدانستند این تیم هیچ نمیشود و کیروش اصلا مربی نیست هم آفرین بهشان. منتظر باشید تا فرکی و امثالهم بازیهای سراسر هجومی با اختلاف گلهای فراوان برایتان به ارمغان بیاورد.

نوشته هایم درباره جام جهانی در فیسبوک (1)

بعد از بازی ایران و آرژانتین

لحظه ای که نابغه ضربه کاری را به تیم ما زد قلبم تیر عجیبی کشید. به گمانم سکته خفیفی کردم. این شاید بهترین بازی بود که در عمرم از تیم ملی می دیدم. بسیار پر غرور تر از خیلی بازی هایی مثل 6-2 کره جنوبی. ای کاش آن 4 دقیقه لعنتی هم به کام ما تمام میشد تا این بهترین بازی ما با نتیجه ای غیر شکست تمام میشد. واقعا لیاقتمان باخت نبود. من میگم حتی مساوی هم نبود. یک پنالتی و سه شانس خیلی زیاد برای گل. بچه ها ممنون برای این بازی زیبا. 

روزهای قبل نوشته بودم که می توانیم از آرژانتین امتیاز بگیریم و به توانایی های بچه ها و مربی مان اعتماد داشتم. امروز خوشبختانه بچه ها رو سفیدمان کردند. بازی بعدی هم همینطور بازی کنند خوشحالم چه صعود کنیم چه نکنیم. بعد از سالهای تحقیر فوتبال ملی حالا دنیا به ما احترام می گذارد. روزی که دی ماریا، آگوئرو، هیگوائین و مسی به جز آن لحظه کذایی در مقابلمان تسلیم بودند. آفرین بر همه شما. 

دست آخر با فدراسیون و دولتمردان که هر چه دارید و ندارید زمین بگذارید و کیروش را نگه دارید. با درایت او میلیونها ایرانی امروز به کشورشان افتخار کردند. من اگر بودم همین امروز با او قرارداد سفید امضا می کردم. ای کاش که او بماند.

روزهای قبل نوشته بودم که می توانیم از آرژانتین امتیاز بگیریم و به توانایی های بچه ها و مربی مان اعتماد داشتم. امروز خوشبختانه بچه ها رو سفیدمان کردند. بازی بعدی هم همینطور بازی کنند خوشحالم چه صعود کنیم چه نکنیم. بعد از سالهای تحقیر فوتبال ملی حالا دنیا به ما احترام می گذارد. روزی که دی ماریا، آگوئرو، هیگوائین و مسی به جز آن لحظه کذایی در مقابلمان تسلیم بودند. آفرین بر همه شما. 

دست آخر با فدراسیون و دولتمردان که هر چه دارید و ندارید زمین بگذارید و کیروش را نگه دارید. با درایت او میلیونها ایرانی امروز به کشورشان افتخار کردند. من اگر بودم همین امروز با او قرارداد سفید امضا می کردم. ای کاش که او بماند.
روزهای قبل نوشته بودم که می توانیم از آرژانتین امتیاز بگیریم و به توانایی های بچه ها و مربی مان اعتماد داشتم. امروز خوشبختانه بچه ها رو سفیدمان کردند. بازی بعدی هم همینطور بازی کنند خوشحالم چه صعود کنیم چه نکنیم. بعد از سالهای تحقیر فوتبال ملی حالا دنیا به ما احترام می گذارد. روزی که دی ماریا، آگوئرو، هیگوائین و مسی به جز آن لحظه کذایی در مقابلمان تسلیم بودند. آفرین بر همه شما. 

دست آخر با فدراسیون و دولتمردان که هر چه دارید و ندارید زمین بگذارید و کیروش را نگه دارید. با درایت او میلیونها ایرانی امروز به کشورشان افتخار کردند. من اگر بودم همین امروز با او قرارداد سفید امضا می کردم. ای کاش که او بماند.

پایان سلطنت اسپانیا بر فوتبال جهان

در این دنیا حکمفرمایی بر هیچ چیز ابدی نیست. در فوتبال که جای خود دارد. امروز اسپانیای دوست داشتنی من با قبول دومین شکست به طور تحقیر آمیزی با جام وداع کرد. بیش از بیست سال است که اسپانیا را دوست دارم ولی این تیم هیچ گاه به موفقیت نمی رسید تا اینکه سال 2008 همزمان با اوج گیری بارسلونا و تشکیل تیم ملی بر اساس ارنج بارسلونا، این تیم دست نایافتنی شد. فتح یورو 2008 و 2012 و جام جهانی 2010 افتخاری است که هیچ تیم اروپایی هرگز به آن دست نیافته است و گمان نکنم کسی به آن دست پیدا کند. به این همه افتخار، قهرمانی های پیاپی بارسلونا را اضافه کنید تا ببینید که من چه کیفی از فوتبال باشگاهی و ملی در این سالها کرده ام. 

هر جوانی روزی پیر می شود و هر برنده ای روزی بازنده. امروز نوبت به اسپانیا رسید تا از اسب قدرت پایین بیاید اما آن همه خاطرات خوب و زیبایی های جاودانه فوتبال را که برای دوست داران فوتبال زیبا خلق کرد فراموش نشدنی است. به گمانم کمی زمان خواهد برد اما دیر یا زود دوباره جوانان دیگری از اسپانیا خواهند آمد و خاطره کاسیاس و پویول و ژاوی و اینیستا و دیوید ویا را برایمان زنده خواهند کرد. 

جام جهانی

بعد از مدتی وقفه اینجا می نویسم. فردا شروع بازی های جام جهانی 2014 است. این هفتمین جام جهانی ای است که من می بینم و بازی هایش را دنبال خواهم کرد. هر چند خاطرات خیلی مبهمی از جام جهانی 1986 مکزیک دارم اما از جام جهانی 1990 به این طرف همه جام های جهانی را دنبال کرده ام. 

در آمریکا که به نسبت فوتبال طرفدار کمتری دارد هم جو جام جهانی فراگیر شده است. خوبی اش هم این است که چون اختلاف ساعت چندانی با برزیل نداریم بازیهای اکثرا بعد از ظهر و عصر هستند و برای دیدن بازیها لازم نیست از خواب و زندگی بزنیم. خوشبختانه امروز هم سر کار ایمیلی دریافت کرذیم که یکی از اتاقهای کنفرانس را برای بازیهای جام جهانی تدارک دیده اند که در صورتی که بخواهیم می توانیم بازیها را از آنجا دنبال کنیم!

و اما به نظر من قبل از شروع بازیها 4 تیم مدعی اصلی قهرمانی هستد. برزیل که میزبان است و شانس اصلی قهرمانی. اسپانیا که 3 تورنومنت معتبر اخیر فوتبالی را برده است، آرژانتین که با حضور مسی یکی از شانس های بزرگ است و نهایتا آلمان. اما باید تا شروع مسابقات صبر کرد و سطح آمادگی تیمها را واقعا سنجید. شخصا فکر می کنم برزیل قهرمان بشود. 

حضور ایران هم باعث شده تا جام برای ما جذابتر شود. حقیقتا شانس ایران خیلی کم است اما به نظرم خیلی بد هم کار نخواهیم کرد. فکر می کنم مقابل نیجریه به تساوی می رسیم و به آرژآنتین می بازیم. بازی بوسنی را تا یک بازی کامل از بوسنی نبینم نمی توانم پیش بینی کنم. اما به هر حال ایران یک زنگ تفریح تمام عیار نیست و چشمه هایی از فوتبال را به نمایش خواهد گذاشت. 

به امید دیدن بازیهای زیبا و جذاب و به امید موفقیت ایران

جام جهانی و آرزوهای ما

 

دیروز بالاخره قرعه‌کشی مسابقات جام جهانی انجام شد و ایران در قرعه‌ای متوسط-یعنی نه خیلی سخت نه خیلی آسان- به آرژانتین و نیجریه و بوسنی برخورد کرد. از دیروز واکنشهای مختلف را در این باره در شبکه های اجتماعی خواندم و به نظرم بعد احساسی اکثر ایرانیان فعال شده و از احتمال صعود ایران صحبت می‌کنند. کسی از مقایسه گروه ایران با گروه کره جنوبی در جام جهانی قبلی نوشته بود. در جام جهانی قبلی کره‌‌ جنوبی با آرژانتین، نیجریه و یونان همگروه بود که نهایتا با یک شکست از آرژانتین، یک پیروزی مقابل یونان و تساوی مقابل نیجریه موفق به صعود از گروهش شد. اگر ما بخواهیم صعودی را برای ایران از گروهش تصور کنیم قطعا باید سناریویی مشابه را تصور کنیم. اما نکته اینجاست که اگر در خوشبینانه‌ترین حالت نیجریه را مشابه ۴ سال قبل تصور کنیم، بی تردید بوسنی با یونان تفاوتهای آشکاری دارد. آنها از بازیکنان سرشناس و با‌تجربه‌تری برخوردارند. دروازه‌بان آنها آسمیر بگوویچ دروازه‌بان اصلی تیم استوک در لیگ برتر انگلستان است، کاپیتان آنها اِمیر اسپاهیچ مدافع بایرن لورکوزن، میرالیم جانیچ بازیکن میانی آ. اث رُم و ادین ژکو بازیکن گلزن منچستر سیتی هستند. بی تردید صعود مستقیمشان به جام جهانی هم موید قدرتشان است. 

به طور خلاصه من چندان به صعود ایران خوشبین نیستم اما این عرصه جای مناسبی است که با بزرگانی چون مسی روبرو شویم و تجربه کسب کنیم. ایران به لحاظ ساختاری و به لحاظ بازیکن در حد کره جنوبی و ژاپن نیست که به صعود فکر کنیم. ما با حرکتی آرام و با سرمایه بر روی جوانانمان (مسیر مشابه والیبال)‌شاید حدود ۱۰-۱۲ سال دیگر بتوانیم حضور موفق همراه با صعود در جام جهانی را تجربه کنیم.