بعد از بازی ایران و بوسنی
خب این بازی هم تمام شد و پرونده ما در این جام با 1 امتیاز بسته شد. در بازی آخر انتظار بازی بهتری رو از تیم مون داشتیم که به هر حال بر آورده نشد. فکر کنم غیر از اینکه بوسنی تیم بسیار خوبی بود و بدون استرس بازی میکرد، اون استرس انتظار مردم روی بچه ها و حتی کیروش تاثیر گذاشته بود. قبل از آغاز سوت بازی هنوز حذف نشده بودیم و حتی فکر بازی با فرانسه هم در ذهنمان جرقه زده بود. ولی خب نشد که بشه. با این وجود من از تیم و بچه ها به خاطر شوری که در 2 بازی اول به من دادند و تلاششان در بازی سوم ممنونم.
بعد از بازی ایران و آرژانتین
لحظه ای که نابغه ضربه کاری را به تیم ما زد قلبم تیر عجیبی کشید. به گمانم سکته خفیفی کردم. این شاید بهترین بازی بود که در عمرم از تیم ملی می دیدم. بسیار پر غرور تر از خیلی بازی هایی مثل 6-2 کره جنوبی. ای کاش آن 4 دقیقه لعنتی هم به کام ما تمام میشد تا این بهترین بازی ما با نتیجه ای غیر شکست تمام میشد. واقعا لیاقتمان باخت نبود. من میگم حتی مساوی هم نبود. یک پنالتی و سه شانس خیلی زیاد برای گل. بچه ها ممنون برای این بازی زیبا.
روزهای قبل نوشته بودم که می توانیم از آرژانتین امتیاز بگیریم و به توانایی های بچه ها و مربی مان اعتماد داشتم. امروز خوشبختانه بچه ها رو سفیدمان کردند. بازی بعدی هم همینطور بازی کنند خوشحالم چه صعود کنیم چه نکنیم. بعد از سالهای تحقیر فوتبال ملی حالا دنیا به ما احترام می گذارد. روزی که دی ماریا، آگوئرو، هیگوائین و مسی به جز آن لحظه کذایی در مقابلمان تسلیم بودند. آفرین بر همه شما.
دست آخر با فدراسیون و دولتمردان که هر چه دارید و ندارید زمین بگذارید و کیروش را نگه دارید. با درایت او میلیونها ایرانی امروز به کشورشان افتخار کردند. من اگر بودم همین امروز با او قرارداد سفید امضا می کردم. ای کاش که او بماند.
ما چهار رزوی است که رسیده ایم. سفر طولانی و سختی بود. اول از همه خداحافظی اش. این بار در چشمان همه غم زیادی را حس می کردم. فکر کنم این غم اضافی به خاطر جدا شدن از علی بود. 6 هفته ای که آنجا بود خودش را در دل همه جا کرده بود. اینکه تو داری باعث این جدایی می شوی حس بدی بود که در روزهای آخر و در هنگام خداحافظی و حتی بعدش در وجودم جاری بود.
سفر خیلی خوبی بود. تا به حال عید به ایران سفر نکرده بودم. به نظرم بهترین موقع برای سفر به ایران است. اولا تهران تمیز و خلوت و پاکیزه است. بعد هم آدمها سر کار نیستند و بیشتر فرصت داری با آنها باشی. برای من که خیلی خوب بود. غیر از آن، اینکه موفق شدم لحظه تحویل سال را در خانه مادربزرگ باشم بسیار دلنشین بود. از آن آرزوهای بزرگی بود که هر سال موقع تحویل سال دعا می کردم سال دیگر محقق شود. خدا رو شکر اکثر خانواده خوب بودند و آنهایی هم که کسالتی داشتند رو به بهبود بودند. دوستان قدیمی را هم موفق به زیارتشان شدیم و حالا با تولد فرزندانمان شاهد رشد و پویایی نسل جدید هم هستیم. خدا رو شکر همه خوب بودند و قبراق.
و اما در آخر اینکه باز هم این سفر نشان داد که عاشق ایرانم و بس. آرزو می کردم که میشد آنجا بمانم و زندگی ام را سر و سامان بدهم. فعلا برایم مقدور نیست اما در تمام مدت حضورم این حس قوی وجود داشت که بالاخره به زودی این فراق به وصال می انجامد و باز خواهم گشت.