جام جهانی و آرزوهای ما

 

دیروز بالاخره قرعه‌کشی مسابقات جام جهانی انجام شد و ایران در قرعه‌ای متوسط-یعنی نه خیلی سخت نه خیلی آسان- به آرژانتین و نیجریه و بوسنی برخورد کرد. از دیروز واکنشهای مختلف را در این باره در شبکه های اجتماعی خواندم و به نظرم بعد احساسی اکثر ایرانیان فعال شده و از احتمال صعود ایران صحبت می‌کنند. کسی از مقایسه گروه ایران با گروه کره جنوبی در جام جهانی قبلی نوشته بود. در جام جهانی قبلی کره‌‌ جنوبی با آرژانتین، نیجریه و یونان همگروه بود که نهایتا با یک شکست از آرژانتین، یک پیروزی مقابل یونان و تساوی مقابل نیجریه موفق به صعود از گروهش شد. اگر ما بخواهیم صعودی را برای ایران از گروهش تصور کنیم قطعا باید سناریویی مشابه را تصور کنیم. اما نکته اینجاست که اگر در خوشبینانه‌ترین حالت نیجریه را مشابه ۴ سال قبل تصور کنیم، بی تردید بوسنی با یونان تفاوتهای آشکاری دارد. آنها از بازیکنان سرشناس و با‌تجربه‌تری برخوردارند. دروازه‌بان آنها آسمیر بگوویچ دروازه‌بان اصلی تیم استوک در لیگ برتر انگلستان است، کاپیتان آنها اِمیر اسپاهیچ مدافع بایرن لورکوزن، میرالیم جانیچ بازیکن میانی آ. اث رُم و ادین ژکو بازیکن گلزن منچستر سیتی هستند. بی تردید صعود مستقیمشان به جام جهانی هم موید قدرتشان است. 

به طور خلاصه من چندان به صعود ایران خوشبین نیستم اما این عرصه جای مناسبی است که با بزرگانی چون مسی روبرو شویم و تجربه کسب کنیم. ایران به لحاظ ساختاری و به لحاظ بازیکن در حد کره جنوبی و ژاپن نیست که به صعود فکر کنیم. ما با حرکتی آرام و با سرمایه بر روی جوانانمان (مسیر مشابه والیبال)‌شاید حدود ۱۰-۱۲ سال دیگر بتوانیم حضور موفق همراه با صعود در جام جهانی را تجربه کنیم.