بارسلونا

راستش آخرین باری که یک بازی فوتبال را توانستم کامل ببینم بازی اسپانیا و ایتالیا در فینال جام ملتهای اروپا بود. آن روز علی سه روزش بود و بعد از آن هیچ وقت نشد که فوتبالی را ببینم. دیروز بازی بارسلونا و بایرن بود که بارسا با 4 گل به زانو در آمد. من چون سر کار بودم نشد بازی را ببینم. توی آزمایشگاه بودم وقتی برگشتم مدم دیدم که ای بابا چه بلایی بر سر این تیم آمده است! به هر حال به احتمال 99 درصد بایرن بارسا را پشت سر می گذارد و به فینال می رسد که صد در صد لیاقتش را هم دارد اما آمدم اینجا بنویسم که با وجود این باخت (که باخت بسیار سنگینی است) به هوادار بارسا بودنم افتخار می کنم. بارسلونا در دهه اخیر چیزهای خیلی زیادی به فوتبال و علاقه مندان داده است. اگر حتی بازی دیروز پایان دوره تاریخی بارسا باشد بازهم یادآوری آن همه لحظات زیبا و تیکی تاکای روان و خلاقیت سلطان فوتبال جهان یعنی مسی چیزهایی است که همواره شیرین و زیباست. ایراد بزرگ بارسای امسال دو چیز بود. یکی بدون داشتن سرمربی کار کردن و دیگری ضعف در یارگیری. باید پذیرفت که از فصل قبل و با افزایش سن پویول و افت دنی آلوز و پیکه و سرطان آبیدال دفاع این تیم روز خوش ندید و سران تیم هم مدام هافبک یا مهاجم به تیم اضافه کردند. امیدوارم در تابستان با خرید یکی دو بازیکن تاثیرگزار در خط دفاع و بهره گیری از یک مربی باکلاس و صاحب سبک شاهد هنرنمایی مردان کاتالانی باشیم.