فیلم

طی چند روز پیش 4 فیلم ایرانی به همراه زهرا دیدیم. به ترتیب فیلمهای «گشت ارشاد»، «زندگی خصوصی»، «سعادت آباد» و «اینجا بدون من». دو تای اول را اصلا دوست نداشتیم و دو تای دوم را خیلی دوست داشتیم، مخصوصا اینجا بدون من. مشکل مهمی که در دو فیلم اول وجود دارد، ضعف شخصیت پردازی کاکارکترهای فیلم است که باور آن آدمها با این شخصیتها غیر ممکن می شود. داستان فیلم به طرز بدی بی سر و ته است و معلوم نیست نویسنده و کارگردان چه هدفی را از ساختن فیلم دنبال می کرده اند. تحقیق که کردم فهمیدم زندگی خصوصی، یک کپی برداری ناقص از فیلم Fatal Attraction است. فیلم را روی Netflix تماشا کردم و آنجا بر خلاف فیلم زندگی خصوصی، فیلم شخصیت پردازی معقول و داستان منسجمی برای ارائه داشت و در انتها بیننده احساس نمی کرد چیزی از فیلم نفهمیده. 

در سعادت آباد و خصوصا اینجا بدون من، شخصیت پردازی ها واقعا خوب هستند. کاراکترهایی که فیلم را بازی می کنند را می توانیم توی دوستان و آشنایان و سطح جامعه ببینیم. فضای فیلمها واقعی است و فیلمنامه روال منطقی را دنبال می کند. اتفاقاتی که در داستان فیلم می افتد با شخصیتها منطبق هستند و نهایتا شخصیت شان به دل آدم می نشینند. 

البته نباید از بازی بسیار هنرمندانه بانو فاطمه معتمد آریا در فیلم اینجا بدون من گذشت که بازی تاثیرگزارش در این فیلم به جذابیت فیلم افزوده است. اگر شما هم مثل من مدتهاست فیلم ایرانی ندیده اید و می خواهید فیلمی خوب ببینید اینجا بدون من و سعادت آباد را توصیه می کنم.